သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး မဂၤလာပါဗ်ာ...ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေတြ႔အၾကံဳ ေလးေတြနဲ႔အတူ ေလ့လားေတြ႔ရွိထားတဲ့
ဗဟုသုတ အခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္တင္ျပေပးခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ..အကယ္၍ အျမင္မတူအယူကြဲျပားမ်ားရွိခဲ့ပါက အတတ္နိုင္ဆံုးျပန္လည္ျပဳျပင္
နားလည္ေပးပါရန္ အထူးေမတၱာရပ္ခံထားပါရေစ...။
- ဘ၀ဆိုတာထဲကို ေရာက္လာဘီ၊ ဘ၀ဆိုတာကို စတင္ရင္ဆိုင္လာရဘီဆိုတာနဲ႔၊ ဆိုးမႈ ေကာင္းမႈ ၊ သာယမႈ မသာယာမႈေတြက၊
ဘယ္နားေလးကစခဲ့တာလဲ ဘယ္ေလာက္ဆိုရင္ ငါ့ဘ၀ဆံုးမွာလဲ ဒါကိုအျမဲတမ္းစဥ္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကမွာေပါ့
ခ်မ္းသာတဲ့သူေလးေတြရဲ့ဘ၀မ်ား သာယာလိုက္တာ ၾကည့္စမ္း...ကားေလးနဲ႔ တိုက္ေတြ တာေတြနဲ႔ လို႔ေအာက္ေမ့ခ်င္စရာၾကီးေပါ့။
တကယ္ေတာ့သူလဲလူဘဲ ပူရတာေပါ့ က်ေနာ္တို႔လူတိုင္းေျပာေနတဲ့ ''လူတစ္ခုပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေ႗ ''ဒီလိုပါဘဲ သူလဲ လူျဖစ္ေနေတာ့
အပူဆိုတာကင္းမွာမထင္ပါဘူး။ သူကားစီးေနတယ္ဆိုတာကလဲ သူဒီကားေလးစီးရေအာင္လုပ္ေနတုန္းအခ်ိန္က ျမင္မွမျမင္ရတာေလ
သူဘာေတြလုပ္ခဲ့ရတယ္ သူအတြက္ဘယ္လိုေတြရင္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာသိခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ အေစာနေလးကိုလို ေတြးျဖစ္ပါ့မလား...။
ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀သမိုင္းကေတာ့ ပန္းေမြ႔ယာ ေရႊေကာေဇာေတာ့မျဖစ္နိဳင္ဘူး ဘ၀ခေရာင္းေတာမွာ
ေမာေနေအာင္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ငယ္စဥ္အခါ ကေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ ကိုလိုခ်င္တာကိုေတာင့္တတာေတြကို
အေမ့ရင္ခြင္မွာ ငိုညည္းခ်င္းႏွင္ျဖစ္ေစ၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတတ္တဲ့ အေဖ့ထံမွာ ေခါင္းေခြ၊ လိုတာဘဲေဟ့....လို႔ လက္ဖ်န္႔ခဲ့လို႔
ရရင္ရမယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ဘ၀ကို တစ္ေယာက္ထဲ အရင္ကဆုိထားတဲ့ ေရႊနန္းတြင္းစကားတစ္ခလို ငါ့ျမင္းငါစိုင္း စစ္ကိုင္းေရာက္ေရာက္
ငါ့ေလွငါထုိး ပဲခူးေရာက္ေရာက္ ထြက္လာဘီဆိုကတဲ့က ေလာကၾကီးရဲ့ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပညာေပးမႈေတြစတင္ေတာ့တာပါဘဲ။
- က်ေနာ့ကို က်ေနာ့္အေမက ေျပာဖူးတယ္ ''သားအသက္က ငယ္ပါေသးတယ္'' အဲဒီစကားကိုၾကားစတုန္းကေတာ့
နွစ္ဆယ့္ငါးပတ္၀န္းက်င္ေတာင္ေရာက္ေနဘီ၊ ဘာလုပ္မ်ားငယ္ပါေသးတယ္လို႔ေျပာတာလဲ၊ သူမ်ားနိဳင္ငံေတြမွာဆို အသက္ ဆယ့္ရွစ္
(၁၈)ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ လူၾကီးျဖစ္တာဘဲလို႔ေအာက္ေမ့ထားခဲ့တာ မိသားစုဆိုတဲ့ေနာက္ခံဘာဘာေလးကေနလဲထြက္လာေရာ့ ဟိုထိ ဒီထိနဲ႔
က်ေနာ့္ဘ၀ ဒဏ္၇ာေတြက စခဲ့ပါဘီ။ အဲဒီဒဏ္ရာေတြက က်ေနာ့္ရဲ့ နွလံုးသားထဲတင္မကဘူး က်ေနာ့္ရဲ့ ပံုမွန္စားေသာက္ေနရတဲ့
အစာအိမ္ေလးပါေတာင္ ဆာေလာင္မႈေတြခံစားလိုက္ရေအာင္ပါဘဲ။ အဲဒါက်မ က်ေနာ့ကို အေမ ေျပာတဲ့ ငါသားငယ္ပါေသးတယ္ဆိုတာက လူသက္ကိုေျပာတာမဟုတ္ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ အသက္ကိုေျပာတာပါလားဆိုတာသေဘာေပါက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
- ကိုယ့္ဘ၀က ဘာဂုဏ္ျဒပ္ေတြ ဘာေငြေၾကးေတြမ မျပည့္စံုေတာ့လဲ ဘယ္သူကမ အထင္မႀကီးဘူး မေလးစားခ်င္ၾကဘူးရယ္...။
စာေရးသိမ္းထားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာဟက္ဒစ္ ေတြတတ္နိုင္ပါ့မလားမသိဘူး။ တခါတေလမ်ား ကိုယ္ဘဲသူတို႔
ကိုဘာေတြလုပ္မိထားတာပါလိမ့္လို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ၊ သူတို႔လက္ထဲက ၀တၳဳစာအုပ္ေလးေတြ
ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေတြေလာက္ေတာင္ အေလးမထားခ်င္ၾကဘူး။ တျခားေသာအတတ္ပညာေတြကိုေတာ့ သင္ရိုးကုန္ပညာစံု သင္လို႔
ရခ်င္ရလိမ့္မယ္ ဘ၀ကျဖစ္လာတဲ့ သင္ခန္းစာဆိုတာကေတာ့ ေခါင္းစဥ္တခုပီးတခု စာမ်က္ႏွာေတြအားလံုး နွ႔ံစပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ မာတိကာ စာမ်က္ႏွာကိုေတာင္ မဆံုးနိဳင္ေအာင္ပါဘဲဗ်ာ...
- ကိုယ္အတြက္အေရးပါၿပီး မက္မက္ေမာေမာရွိခဲ့တဲ့အရာေတြ က ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရခဲ့ေတာ့ အေတာ္ေလးကိုစိတ္ပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။
သနားၾကင္နာစိတ္ဆိုတာလဲ မရွိတတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ၾကီးေတြနဲ႔ေပါ့ေလ..တခါတေလးက်လဲ ကိုယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြက
ေနာက္ကိုၿပန္လွည့္ၾကည့္ရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာသလိုလိုျဖစ္ရတယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ဘယ္ေလာက္ပဲခက္ခဲမႈေတြရွိေနပါေစ၊
ေနာက္ကိုျပန္လွည့္မၾကည့္ရဲေပမယ့္ ေရွ႕ကိုေတာ့ဆက္ေလွ်ာက္ရအုံုးမွာဘဲဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ေတာ့ ျပင္းလွစြာေသာအသက္ရွဴသံေတြနဲ႔
ေမွ်ာ္ၾကည့္ရေပအုံုးေတာ့မေပါ့ဗ်ာ......
0 comments:
Post a Comment