“ႏွလံုးသား အျမဳေတ”

         












ၾကယ္မစံု ... လမထြက္ေပမဲ့..… 
လင္းလက္ေနခဲ့တဲ့… ညတစ္ညမွာ…
တိုးတိတ္တဲ့...  ရင္ခုန္သံ တစ္စံုက … 
ငါ့ရင္တြင္းကို... ခၽြတ္နင္းလို႔...  ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္…

ဒီ ရင္ခုန္ျခင္း ….  သံဇဥ္တစ္ဖြဲ႔ကုိ…..
ငါ့တစ္ေယာက္ထဲ… ၾကားႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့….
ခိုင္မာတဲ့… ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ အတူ …
ငါ့ ႏွလံုးသားရဲ႕… တြယ္ၿငိမႈ ”အျမဳေတ” ဟာ…
ေက်ာက္သားစိုင္ထက္... ခုိင္မာခဲ့ၿပီဆိုတာ… 
သခင့္ညီေလး .… နားလည္တတ္ခဲ့ပါၿပီ….

အခ်ိန္ေတြတိုင္း .. ေနရာတိုင္းမွာ..
နာရီ စကၠန္႔နဲ႔ အမွ်… ေဖြ႐ွာရင္း ေမာခဲ့ရတာကုိ ….
ေ႐ွာင္ပုန္းေနတဲ့ “အျမဳေတ” …
ကြယ္ရာမွာ ... ဂ႐ုဏာသက္ေနခဲ့တာကိုလည္း ..… 
သခင့္ ညီေလး ...  သိခဲ့ရပါၿပီ…..

ကမာေကာင္ရဲ႕… အျမဳေတဟာ.. “ပုလဲ”တဲ့ေလ .....
ပုလဲ တစ္လံုး ျဖစ္ဘို႔အတြက္ …
ကမာတစ္ေကာင္ ဘယ္ေလာက္ ငိုခဲ့ရသလဲဆိုတာ…
အဲ့ဒီ… ပုလဲလံုးကေလးက လြဲလို႔.….  ဘယ္သူ သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ….?
အၾကင္နာသခင္ ...  ျပန္လာလိမ့္ႏုိးနဲ႔ ….
ယံုၾကည္ကိုးစားစြာ …  ငိုခဲ့ရတဲ့…
ငါ့ ရင္တြင္းက… ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်က္ရည္ေတြကိုေရာ…
ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕..  “အျမဳေတ”က လြဲလို႔…..
ဘယ္သူကမ်ား….  နားလည္ေပးႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ…..

ညီေလးရဲ႕…  သံေယာဇဥ္ “အျမဳေတ”…
လြမ္းရစ္ေစခဲ့တဲ့.. ျပစ္ဒဏ္ေတြ .. ေပးေခ်ဖို႔အတြက္….
သမုဒယ ပန္းတစ္ခင္း …. အၾကင္နာ ေလညင္း ….
လြမ္းခ်င္း .. ကဗ်ာ…. သံစဥ္တို႔နဲ႔ အတူ….
သခင္ထြန္းၫွိမဲ့…. ခ်စ္ခင္ျခင္း အလင္းတိုင္..
သခင္ ကိုယ္တုိင္... ကိုင္ေဆာင္လို႔..…
လေရာင္ဆမ္းတဲ့ ... ဟင္းလင္းပြင့္တံခါးမွ တစ္ဆင့္…
ၫီ့ႏွလံုးသားရဲ႕...  နန္းရင္ျပင္အတြင္း…..
မင္းမူ ေစစား… တစ္ေထာက္နားလို႔ ..
“အျမဳေတ” သခင္ ……
အသင္ လိုရာ ….. ေစလွၫ့္ပါေတာ့….…။                 ။

“ေဆာင္းသစၥာ”